آن یکی دانم ز بی خویشی خویش

ناله می کردی ز درویشی خویش

گفتش ابرهیم ادهم ای پسر

فقر تو ارزان خریدستی مگر

مرد گفتش کاین سخن ناید به کار

کس خرد درویشی آنگه شرم دار

گفت من باری به جان بگزیده ام

پس به ملک عالمش بخریده ام

می خرم یک دم به صد عالم هنوز

زانک به می ارزدم هر دم هنوز

چون به ارزم یافتم من این متاع

پادشاهی را به کل کردم وداع

لاجرم من قدر می دانم، تو نه

شکر آن برخویش می خوانم، تو نه

اهل همت جان و دل درباختند

سالها با سوختن در ساختند

مرغ همتشان به حضرت شد قرین

هم ز دنیا در گذشت و هم ز دین

گر تو مرد این چنین همت نه ای

دور شو کاهل، ولی نعمت نه ای